Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Powieść składana.djvu/181

miał taką ładną żonę, taką koteczkę, filutkę — i stracił ją przez głupstwo! —
 Tu dały się słyszeć niehamowane już śmiechy i całowania.
 O jakbym chciał być w téj chwili Samsonem! obaliłbym ten dom niegodziwy, i wraz z tą parą Filistynów zagrzebał-bym się w jego gruzach!
 Ale jaka-ż to siła i jakie gniewy tegowiecznych ludzi!
 Porwałem się, i w niedołężnéj zemście uderzyłem tylko nogą o ziemię.
 W oka mgnieniu wszystko ucichło.
 Chciałem zawołać moich ludzi i wyjechać natychmiast. Gdy jednak na kilkakrotne dzwonienie nikt nie nadszedł, uspokoiłem się nieco i pomyśliłem sobie, że najlepiéj uczynię, gdy udam, iż nie wiém o niczém, dozwolę im dojść do końca w swéj roli i dopiéro przy rozstaniu okryję ich zasłużoną hańbą i pogardą.
 Oburzenie i odmiana planów do jak najświetniejszéj zemsty, długo mi nie dozwoliły zasnąć; nad rankiem zasnąłem przecięż, i obudziłem się już około dziewiątéj.
 Mój służący oznajmił mi, że Państwo Wędry-