Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Powieść składana.djvu/68

 — Jakże jarmark? — spytałem cicho z przymusem.
 — Wyśmienity był. Ludzi mnóstwo, wesołe towarzystwo; puszczaliśmy w karty; zostałem wygrany; biedny Jerzy zgrał się i zastawić musiał, a potém zapożyczyć u żydów. Prawdziwie nie wiém juk wyjedzie z miasta i co z sobą pocznie? Dałem mu kilka dukatów! —
 Milczeliśmy z Antosią. Porucznik ciągle prawił co mu na myśl przyszło.
 — Mieliśmy i pojedynek, od którego trochę kuleję — rzekł po chwilce. — Śmieszny-bo nasz Półkownik, że zazdrośny o żonę. —
 — Jakże nie ma być zazdrośny? — zawołałem.
 Porucznik się rozśmiał.
 — Nic dziwię się, że tak mówisz przy Pani — odpowiedział — bo zazdrość, to podobno liczy się za dowód przywiązania, choć ja tego nigdy zrozumieć nie mogłem, dla czego? Zresztą pojmuję bardzo zazdrość w młodych małżonkach, ale późniéj... —
 — Tém bardziéj — powiedziałem.
 — Koniecznie chcesz Panią przekonać, żeś szalenie zazdrośny — mówił Porucznik.
 Nie widziałem go w téj chwili, ale zdawało mi się, czułem, że na moję Antosię rzucał piekielne-