Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Powieść składana.djvu/73

go pewnie siedzieć tu będzie. Nieznośny pasorzyt wyciera całe życie cudze kąty! —
 — Godziż się tak mówić o przyjacielu? — rozśmiała się. — Chybaś już zazdrośny jak Półkownik? —
 — Ale ja chcę być z tobą; on mi ciebie zasłoni — odpowiedziałem.
 — Preteksta! jesteś zazdrośny! To doskonale! Będziesz miał przynajmniéj zatrudnienie, zabawkę. —
 — Zabawkę! — odpowiedziałem — nieznośny! —
 — Ale to bardzo miły człowiek! — zawołała Antosia — widać tylko, że zepsuty przez kobiéty. —
 — Podobał ci się? — spytałem z gniewem ale ukrytym.
 Antosia parsknęła ze śmiechu.
 — O! bardzo! Co za porównanie do ciebie? Czarne oczy, wąsik wymuskany, i wesołość —
 — Oczy i wesołość, których ja nie mam — dodałem smutnie.
 — A! jakież z ciebie dziecko! — zawołała Antosia. — Prawdziwie śmiać mi się chce, gdy słyszę twój głos płaczliwy. Za cóż ty masz kobiétę? —
 — Za bardzo słabą istotę — odpowiedziałem.
 — Za piękne naczynie szklanne, które trzeba trzymać w pudełeczku, aby się nie stłukło — odpowiedziała ze śmiechem — nie prawdaż? —