Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Powrót do gniazda.pdf/124

nowiną — rzekł podstarości ponawiając ukłon. Możem się omylił, lecz mi się zda, że nasz panicz... przybywa.
 Na te słowa porwała się z siedzenia wojewodzina i padła na kolana u krzeszła, naprzód zaczynając od modlitwy. Wstała natychmiast drżąca, nie mogąc przemówić słowa i usiłując pohamować wzruszenie, które głos jej odbierało. Położyła rękę na namulanej dłoni podstarościego, cicho, złamanym głosem odzywając się:
 — Gdzież jest? widziałeś go? gdzie? — A oczy jej szukały dokoła.. jakby wnijść miał.
 — Poznałem panicza naszego i Józiaka na gościńcu, lada chwila tu być powinni.
 Wojewodzina trzęsła się cała.
 — Dałeś znać wojewodzie?
 — Nie śmiałem, — rzekł podstarości — ani mi się godziło może, przyszedłem tu tylko.
 — Bóg ci zapłać, dziękuję, mój stary — rzekła po cicho wojewodzina i siadła znowu nie mogąc się utrzymać na nogach.
 Właśnie w tej chwili zatętniało w bramie. Janusz blady, z bijącem sercem wjeżdżał w nią, a pacholik wojewody poznawszy przybywających pobiegł do starego z oznajmieniem. Zastał go w pośrodku izby stojącego w milczeniu.
 Zimno przyjął nowinę i chłopca odprawiwszy