Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Powrót do gniazda.pdf/16

 Przystąpił do Jóźka, który ręce złożywszy miął i palce łamał z zakłopotania, aż mu w sustawach trzaskały.
 — Pisał wojewoda do pana Janusza, aby doma powracał, pisała matka, słano listy; co mu się stało, że się na rozkaz rodzicielski nie kwapi?
 Jóźko ramionami dźwignął.
 — Albo się to miłościwy pan przedemną będzie z tego spowiadał? rzekł powolnie. Prawda, że dla mnieby i brat rodzony lepszym nad niego być nie mógł, a no od wojewodzica do Jóźka daleko, aby mu serce swe i myśli odkrywał.
 — A tyż to oczów i rozumu nie masz? — zapytał podstarości.
 — Choćby też, zawołał raźno chłopak, a no i oczy mylą i rozum zwodzi.
 — Jakże ci się zda, — mówił spokojnie stając przed nim stary — cóż go tu trzyma? nauka?
 — Nauka też — rzekł chłopak prędko.
 — Więc i cóż jeszcze?
 Jóźko zmilczał.
 — Mów śmiało, nie młokos z ciebie, dwadzieścia lat będziesz miał, boś się z panem Januszem jednego roku rodził; rozumiesz wszystko, a ja wszystko też już wiem.
 Jóźko tylko westchnął i oczy sobie zakrył.