Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Powrót do gniazda.pdf/165

 — Bóg mi cię zesłał — rzekł — przychodzisz w porę, abyś pocieszył i wlał męstwo. Wielkie nieszczęście na dom mój spadło. Syn, syn, jedyne dziecko wrócił mi zepsutym, zuchwałym, obcym. Zaraza heretycka doń przystała. Dziecka mojego nie poznaję.
 Staruszek słuchał w milczeniu, ze spokojem wielkim.
 — Panie wojewodo, uspokójcie się! Młodość przyjmuje łatwo, lecz zło nie wrasta w nią. Może ono nie zaszło tak daleko, tak głęboko jak sądzicie. Powolnością, łagodnością zwyciężyć je można.
 — Grzechemby było pobłażanie — przerwał wojewoda. — Dowody winy jawne: pogardził ofiarą świętą, przyznał mi się sam. Spaliłem obrzydłe księgi, które przywiózł z sobą, do więzieniam go wtrącić kazał.
 — Do więzienia? wy? dziecko wasze? — zapytał ksiądz ręce łamiąc.
 — Niech cierpi by się upamiętał!
 Po twarzy staruszka przebiegło drżenie bolu.
 — Cóż męczeństwo pomoże? — zawołał — utwierdzicie go w uporze!
 — Cofnąć się nie pora — rzekł wojewoda.
 — Pozwólcie mi do niego znijść — począł staruszek chwytając ręce wojewody.
 — Idźcie!
 Cała ta rozmowa odbywała się w sali,