Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Powrót do gniazda.pdf/223

 Gdy przed zamkiem stanął, a wedle zwyczaju wojewoda doń wyszedł z powitaniem, przeraził się pisarz zmienioną twarzą jego: postarzał w kilka dni i chwiał się na nogach. Uścisnąwszy się, słowa nie mówiąc, poszli do sypialni wojewody.
 — Do Moniki cię nie prowadzę — odezwał się gospodarz — chora leży.
 — Cóż jej jest?
 — Nie wiem, — rzekł wojewoda, — i ja się nie lepiej czuję, ale po męsku znosić muszę.
 — Cóż się z Januszem dzieje? — zapytał pisarz.
 Na to pytanie wejrzeniem odpowiedział zrazu ojciec... drżały mu usta.
 — Nie pytaj mnie, proszę.
 — Widzę, że tu rzeczy gorzej stoją niż były, ale przecież to dla mnie tajemnicą być nie powinno...
 — A możeż to być, aby tajemnicą dotąd było? — podchwycił wojewoda. — W tej chwili już na okół po całem województwie opowiadają sobie ludzie niedolę i srom mój i wstyd rodu naszego. Bogu niech to będzie na chwałę.
 — Ale ja nic nie wiem.
 Znowu tedy z podziwieniem popatrzał nań wojewoda.
 — Nie mam syna — rzekł krótko