Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Powrót do gniazda.pdf/225

odpowiedział wojewoda — nie mogło być inaczej. Dziecka nie mam... Gdyby mi u nóg pełzał ten, co moją rękę, choć karzącą, odepchnął — nie przebaczę.
 W chwili pisarza czułość zmieniła się w oburzenie.
 — Kat jesteś, nie sędzia — zawołał.
 — Nazwij mnie jako chcesz — odezwał się wojewoda i zmożony padł na krzesło.
 Krótka ta rozmowa zdawała się wyczerpywać wszystko. Pisarz także na uboczu siadł, ocierając pot z czoła.
 — Tak, — mruknął spoglądając na brata, — powinienem się był tego wszystkiego spodziewać i przewidzieć. Byłeś całe życie żelaznym i nie staniesz się już innym. Zatrułeś sobie szczęście i drugim.
 — Mów i znęcaj się — zawołał wojewoda, — zniosę od ciebie wszystko; ty, jak ja, innym pono nie będziesz, tylko takim jakim byłeś: miękkim dla siebie i dla ludzi, dla obojga szkodliwym. Nasze drogi zawsze były różne.
 Lękając się go rozjątrzać więcej, pisarz zamilkł na długo; myślał co począć.
 — Wszystko poszło z tego — rzekł — że synowi swobody wiary dać nie chcesz.
 — Swobody zguby duszy! — przerwał wojewoda.