Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Powrót do gniazda.pdf/298

masz więcej lat nad pięćdziesiąt i kilka, możesz, jak to w samej rodzinie się trafiało, pożyć jeszcze z pięćdziesiąt... Cóż? sam?
 Wojewoda żywo się odwrócił zdziwiony, nie rzekł nic, pytał oczyma.
 — Powinieneś się czy ożenić czy co...
 Na tę myśl dziwaczną gospodarz odpowiedział uśmiechem, który się rzadko zjawiał na jego ustach.
 — Kasztelanie — rzekł krótko — nie znasz mnie chyba.
 — Albo co? zła rada?
 — Nic do rzeczy — odparł wojewoda — przysiągłem raz i drugi raz nie ponowię przysięgi; cieniom Moniki wiernym zostanę.
 — Spełnijże jej ostatnie życzenie.
 — Nie mów o tem — żywo przerwał wojewoda — nie cofam się nigdy! Co się stało, stało się!
 — Przecież tak żyć nie możesz?
 — Dlaczego? nie sądźcie o mnie z drugich, a jeśli prawdy chcecie, powiem wam ją. Tak, trzeba mieć rodzinę i ja ją mieć będę; pozbawił mnie jej Bóg w niezgłębionych wyrokach swoich, przyswoję sobie rodzinę Świętego Franciszka.
 Kasztelan nie zrozumiał.
 — Założę klasztor — rzekł wojewoda.
 — Gdzie?