Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Powrót do gniazda.pdf/344

 Hennichen zaciął usta.
 — Fatalne! — zawołał — straszne! Lecz stryj?
 — Stryj dał mi czas do namysłu, i zaprzysiągł, iż postąpi tak samo, dawszy na to ojcu słowo.
 — Co za zaciętość! — odezwał się widocznie zaniepokojony Hennichen. — Więc niema prawa, którebyś na obronę swą mógł postawić?
 — Prawo nie sięga stosunków między dziecięciem a ojcem, między rodziną; mógłżebym ważyć się do niego uciekać? — odparł Janusz.
 Złotnik wstał i ocierał też występujący na czole pot, który nagle bolesne wycisnęło wrażenie; przeszedł się po izbie parę razy.
 — Okropny kraj! obyczaje dziwne! — zawołał — ciemnota straszna! niewola nieznośna!
 Wstrząsnął się cały i zbliżył do wojewodzica biorąc go za rękę.
 — Idźcie, spocznijcie, czekajcie. Częstokroć w najrozpaczliwszych razach przychodzi niespodziany ratunek. Cóż ja wam nad szczerą litość dać mogę? Ubolewam niezmiernie.
 Słysząc te zimne słowa, Janusz wstał zwolna.
 — Panie Hennichen — rzekł złamanym głosem — jeśli będę zmuszony opuścić kraj, rzucić wszystko...
 Nie dając mu dokończyć, złotnik pochwycił go za rękę.