Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Powrót do gniazda.pdf/368

po bracie odziedziczył! Co? chyba troskę i biedę. Pieniędzy nie mam i sreber nie kupię.
 — Pieniędzy nie potrzeba — rzekł Wilms.
 — Cóż znowu? przecie podarku od was nie wezmę.
 — Anibym go śmiał W. Miłości ofiarować, ale na pieniądze czekać będę.
 — Cóżeś tak na mnie łaskaw?
 — Słyniesz pan z uczciwości, to rzecz nie lada.
 — Dziękuję waszmości — odparł pisarz — a no, gdy mi kto kadzi, zawsze się boję, by gdzie niedaleko smrodu nie było.
 I spojrzał nieufnie.
 — A cóż zaszkodzi srebra zobaczyć? — zapytał Wilms.
 — Pewno nie, ino po co?
 — Choćby dla ciekawości, do rynku niedaleko.
 Pisarza chętka wzięła, powoli miał się do czapki.
 — Zobaczyć, zgoda.
 Wyszli tedy razem. Rzecz była nagotowana. Zamiast poprowadzić pisarza na drugie piętro, wwiódł go do izby Hennichena, w której na stole co dom miał sreber nastawiano.
 Czekał tu i stary złotnik, paradnie przybrany, w łańcuchu na szyi, z medalem z wizerunkiem cesarskim. Pisarz, zoczywszy go,