Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Powrót do gniazda.pdf/41

 — A wasz sługa? pytaliście go? rzekł Hans.
 — Małom z nim dziś mówił.
 — Każcież go przywołać — odezwał się Hennichen — może on coś wie o tem.
 I spojrzał na sługę, która głową dała znać, iż wie co ma uczynić.
 Po chwili wszedł Józiak.
 Spytał go po polsku wojewodzic, czyby kogo z Polski nie widział; i zdziwił się on, a bardziej wszyscy, gdy chłopak zbladł, przestraszony jąkać się zaczął i wypierać, że nie widział nikogo.
 Pomięszanie na jego twarzy tak było widocznem, iż Janusz postrzegłszy je odprawił go przez litość, a zapewnił gospodarza, że chłopiec nie spotkał nikogo. Umilkli więc, choć i wojewodzic pozostał zamyślony i Hans nie bardzo wierzył jakoś w chłopca zeznanie.
 Piękna Fryda, której wzroku nic nie uszło, dziwnie też patrzała na Jóźka i spuściła potem oczy zamilkłszy.
 — Możnaby powiedzieć — szepnął Hans po odejściu chłopaka — iż sumienie ma nieczyste, tak był zmięszany pytaniem.
 Janusz począł go tłumaczyć.
 — Bojaźliwy jest, — rzekł, a mięsza go lada niespodziane słowo.
 — Cóżby tu zresztą taka kawalkata polska robiła w Wittenberdze, gdyby się w niej zatrzymywać nie potrzebowała?