Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Powrót do gniazda.pdf/43

komnaty, po której dziewczę niespokojnymi chodziło krokami.
 Cioci Leny nie było dawno. Znaleźli się więc tak jak sami, na co ani ojciec, ani druga z ciotek nie zdawali się zwracać uwagi. Może też sądzili, iż Lena była z nimi. Oglądając się bojaźliwie do koła, Janusz pospieszył ku dziewczęciu, które stanęło patrząc nań długo jasnemi oczyma niebieskiemi.
 — Nieprawdaż — szepnęło — ja to czuję, wy pewnie o wyjeździe myślicie? Wam dawno tęskno do kraju powracać?
 Zmięszał się nieco wojewodzic.
 — Gdybym i rozkaz ojca musiał spełnić — odezwał się — nie pozostanę tam długo. Pociągnie mnie Wittenberga ku sobie nazad... i skrzydeł pożyczywszy powrócę tu.
 Dziewczę główką potrzęsło.
 — O, wątpię, — rzekło — o! boję się... tam was tyle węzłów trzyma... tu — nic...
 Janusz spojrzał na nią.
 — Tak sądzicie? — spytał.
 Zarumieniła się znowu lilijka i spuściła oczy.
 — Matka! ojciec! dom, rodzina! ziemia, powietrze, mowa!! a wszystko to drogie.
 — Czytaliście biblię? — zapytał wojewodzic.
 — Codzień ją czytuję — rzekła Fryda.
 — W niejbyście powinni znaleźć odpowiedź.