Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przed burzą.djvu/149

skaleczony... a co Brenner... temu się już skończyło...
 Nie wielka szkoda — dodała cicho.
 Stary nie odpowiadając nic, co prędzéj się przedarł przez furtkę i pospieszył na górę.
 Nieznajomy ten człowiek, który nie pytając o nic, nie mogąc prawie przemówić, milczący wsunął się do pokoju... z szablą w ręku — przeraził naprzód wszystkich.
 Małuska i kucharka nadbiegły, stanęły i zapomniały się zupełnie zobaczywszy go... chciały uciekać zrazu... Postać żołnierska, broń, którą trzymał stary... odjęły im przytomność.
 Major stał, oglądał się i zmięszany na słowo się zdobyć nie mógł. Oczy jego błądziły po pokoju. Nareszcie, jakby odzyskując straconą mowę — spytał cicho...
 — Mój syn? mój syn?
 Na ten głos Kalikst poruszył się na posłaniu wołając...
 — Ojciec mój! ojciec...
 Julia, która była przy umarłym, wstała i wybiegła.
 Major zmierzył ją zrazu wzrokiem osowiałym.... Znać było w tém wejrzeniu wrażenie, z jakiém przychodził, lecz postać Julii, wyraz jéj twarzy zbolałéj, łzy, które po niéj płynęły, załamane ręce... natychmiast prawie zmieniły usposobienie majora.
 Należał on jeszcze do tego pokolenia, dla którego w jakimkolwiekbądź razie niewiasta była istotą, któréj oszczędzać, szanować ją było obowiązkiem. Rozbroiło go to promieniste pięknością i szlachetnością oblicze, na którém ból straszny był wyryty... i jakaś duma razem...
 Julia płakała po ojcu, ale zgon jego, który oczyszczał pamięć zmarłego, był pociechą razem... śmiercią tą mogła być chlubną...
 Major spuścił głowę i milczący poszedł za ruchem jéj ręki wskazującym mu łoże syna.
 Julia zwolna szła za nim.