Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przed burzą.djvu/24

 — Domyślam się... a raczéj przyznam ci się, kochanie, z dalekam widziała.
 Zarumieniła się Julia mocno.
 — No, to już nie mam się z czego spowiadać, rzekła wesoło....
 — Ale, owszem, mów, bo goreję z niecierpliwości, jakże to było? jak?
 — Przypadkiem zeszłam się z nim, wracając, w Saskim ogrodzie.
 — A! przypadkiem! — doskonała jesteś, przerwała ciotka — chcesz, bym wierzyła w przypadek! Filut chłopak szpiegował cię, szukał, czekał i postawił na swojém....
 — Ale nie może to być! oburzyła się Julia.
 — Dla czego? i cóż w tém złego? proszę, mówiła ciotka.... Miałabym go za ślepego, żeby się w tobie nie zakochał — a przyznam ci się...
 Nie dokończyła i spytała:
 — Przyczepił się i przeprowadzał.
 — A, no, tak, jeśli ciocia chce, to się przyczepił.... Rozmawiając, szliśmy prawie do kamienicy, ale miał tyle delikatności, że mnie pożegnał wprzódy....
 — Bo rozumny, bo przyzwoity, co się zowie, dodała ciotka klaszcząc w ręce. Po cóż miał Noiński z tego zaraz robić historye jakieś.
 Pomilczały trochę a pani Małuska westchnęła.
 — Nie mówię ja nic nigdy przeciwko ojcu twojemu, rozumny człowiek, ojciec dobry — ale żeby téż nie zaprosić go do domu.... Z każdym innym rozumiem ostrożność, ale to człowiek edukowany, przyzwoity, ty nad wiek stateczna — a zresztą od czegoż ja tu „szumeruję??“
 Rozśmiała się, ramionami ruszając....
 — O tém ani mowy być nie może — zamknęła Julia....
 W istocie skończyła się rozmowa nawet, zwracając na przedmiot inny.
 Nazajutrz spotkano się — przypadkiem na wschodach. Pan Kalikst niósł książkę, pokazał ją, panna