Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/124

 — No, i cóżby to się tak złego stało? — spytała pani Kocowa.
 — Co? pani masz słabość do niego czy co? pytasz co? a wiész pani, że onby dopiéro proces graniczny poprowadził, cobyśmy zobaczyli.
 Starościna śmiać się poczęła, ale widocznie z przymusem: jakaś myśl utkwiła w niéj, z którą się wydać nie chciała.
 — O, to ptasio! to ptasio! — mówił Kruk — słyszałem o spotkaniu; wiem, że pani w swéj niezmierzonéj dobroci byłaś dla niego bardzo łaskawą, nadto powiem: przyjmże odemnie przestrogę.
 Pani Kocowa rozśmiała się sucho, lecz głośno bardzo.
 — O! bądźże pan o mnie spokojnym!
 Kruk zamilkł, czując że się może zadaleko posunął.
 — A więc zmilczę — rzekł.
 — Owszem, mów pan; proszę: mów! — zawołała Starościna — ja doskonale rozumiem, że on panu może się nie podobać, ale my kobiety jesteśmy dziwaczne; my właśnie lubimy to, co niepodobne do czego innego, co śmiałe, co zuchwałe.
 — A tak! tak! — ironicznie dodał Kruk. — A bardzo dobrze, i wychodzicie jéjmoście panie na tém doskonale, jak nie można lepiéj. Taki warto-