Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/183

 Marek tymczasem zbliżył się do pięknéj panny, a gdy ją oko w oko zobaczył o krok przed sobą, dopiero go urokiem swym objęła. Zarazem téż onieśmielał zupełnie, jakby do królowéj przystąpił.
 Wąż, ile razy przechodził mimo, łokciem go potrącał i szeptał:
 — A no, śmieléj, bo kobiety niuńków nie lubią.
 Myśli tedy sobie Hińcza: korona mi z głowy nie spadnie, choćby panna mi nie bardzo była chętną i posunął się ku niéj. Ale obcemu o czém tu było mówić, głowę łamał; nawet na początek nic znaleźć nie mógł. Ona téż patrzała wielkiemi ślicznemi oczyma, nie poczynając rozmowy.
 Nierychło jakoś wzięła ją litość nad nieszczęśliwym i zmierzywszy go od stóp do głowy, zapytała:
 — Waszmość pan jedziesz z Podlasia?
 — Tak jest.
 — A czy nie z okolicy Witowa?
 — Pani Starościnéj Kocowéj?
 — Jéj samej: znasz ją waćpan?
 — Ja? tak, pani; najbliższa to sąsiadka mojego opiekuna, pana Hińczy z Rogowa, ale że ze sobą są źle, nie widziałem jéj aż do téj pory. W drodze właśnie spotkaliśmy się kilka razy.