Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/184

 — Prawda, że to śliczna pani? — spytała przypatrując się chłopcu Klara.
 — A któżby tego nie przyznał! — odparł Marek — tylko dziś w oczach moich straciła.
 — To czemu?
 — Bom panią zobaczył!
 Dziéwczę się uśmiechnęło pogardliwie.
 — Prędko pan przychodzisz do poufałości — rzekła — Starościnę poznałeś na drodze, a tu ledwie z konia zsiadłszy, prawisz komplementa.
 — Zwykłem się spieszyć — odparł Marek wesoło — czasu nie mam i dlatego i z panią Starościną bliżéj się poznałem na gościńcu, nie czekając aż ją gdzie w sali i pod dachem spotkam.
 — Na gościńcu? a to jak? — spytała panna Klara.
 — Miałem to szczęście, żem ją w nieszczęściu, jeśli nie poratował, to pocieszył przynajmniéj — ozwał się Marek, spoglądając na swój pierścień ze szmaragdem.
 — W jakiém nieszczęściu? cóż ją spotkało?
 — Napadli ją rozbójnicy, co się u nas nie często trafia... trochę odarto powóz, raniono człowieka, nastraszono Starościnę. Ten sam zbój potém i mnie napastował.
 Klara uśmiechała się.