Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/185

 — A jakżeś waćpan z tego wyszedł? — zapytała.
 — Zabiłem go! — odpowiedział chłodno i krótko Marek.
 Panna popatrzyła nań, uśmieszek przeleciał po jéj ustach, widoczném było, że tę przechwałkę wzięła za czyste kłamstwo.
 Marek to poczuł.
 — Dostałem zaproszenie do Warszawy; a może i tam pojadę... — dodał.
 — A radbyś ją pan zobaczyć?
 — Teraz już mi tak nie pilno!
 — Dlaczego?
 — Bom oczy nasycił na panią patrząc.
 — Pan, widzę, słyszeć musiałeś, że się kobiéty biorą na słodycze jak muchy? — odezwała się pogardliwie Klara.
 — Nie; alem słyszał, że na serce są litościwe.
 — Czy już tak prędko boleć waćpana zaczęło, i któż to temu przyczyną: pani Kocowa?
 — Serce jeżeli ma zaboleć, to od pierwszéj chwili lub nigdy, a gdy boli, to mu kwadrans wiekiem... — rzekł Marek. — Gdyby mnie od Starościnéj oczów zabolało... o! toćbym był za jéj dworem ciągnął.
 — A onaby waści jak innych odprawiła?