Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/186

 — Być może! — odezwał się Marek. — Dlatego ja się sam odprawić wolał z całéj przygody na gościńcu, a z wczorajszego spotkania przypadkowego na Wólce Cibarzewskiéj, zostało mi tylko...
 Błysnął pierścieniem.
 — Jakto? — zdumiona spytała panna Klara — ona waćpanu dała?
 — W zamian za inny, który ja z worka zbójcy zabitego, ofiarować się jéj ośmieliłem.
 — A więc to były zrękowiny: i kiedyż wesele? — i uśmiechnęła się Klara. — Nie wiedziałam, że tak dobrze trafię, pytając się was o moją krewniaczkę Starościnę... Powtarzam: kiedyż wesele?
 Marek popatrzył na piękną pannę; westchnął.
 — Gdybymci ja tego pragnął — odezwał się — nie odjechałbym pani Kocowéj.
 — Srogi bałamut jakiś z waćpana! — zawołała śmiejąc się panna — nie pierwszy to pewnie pierścień i nie ostatni; ale kto ich wiele ma, jakby żadnego nie miał.
 — Mam tylko jeden — rzekł Marek — a i ten, gdybym na piękny paluszek mógł włożyć, wolałbym go na nim, niż na moim.
 To mówiąc, zdjął pierścień i podał go pannie Klarze, która cofnęła się oburzona, ale