Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/197

 — Nie sądzę, bym zgrzeszył obojgiem — rzekł Marek, ostatnie pasmo rozplątując, oswobodzony nareszcie od nici i straży przy Klarze. — Jakkolwiek to pani nazwiesz, jeślibym był w konieczności zniknienia, racz mi pani zachować łaskawe wspomnienie, jako wiernemu słudze.
 Panna Klara mrugnęła nań bardzo dziwnie i dała mu znak, żeby przeszedł do drugiéj izby. Tu stanęła patrząc nań śmiało.
 — Waszmość myślisz uciekać? — spytała.
 — Przyznaję. Ten nieznośny Kruk spokoju mi nie da, aż mnie na obroży do Rogowa nie odprowadzi.
 — Żal mi waćpana!
 — A! powtórzże pani to słowo tak miłe.
 — Nie rozumiesz mnie; wyraziłam tylko litość moję: żałuję go, chciałam powiedzieć.
 — Dziękuję pani.
 — Ale możeby się i rada znalazła.
 — Jakaż rada? posłuchałbym jéj chętnie.
 Klara pochodziła po pokoju.
 — Zawołaj więc pan przyjaciela swego, pana Saczka: zobaczymy.
 Niedaleko stał potrzebowany: dosyć nań było mrugnąć, żeby się przystawił.