Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/199

wiała Kruka, który się na jéj słodki głosik i uśmieszek tak dał wziąć, jakby nie był siwy i stary.
 — Ależ, mospanie! — rzekł do gospodarza, wstawszy po chwilce — ależ to, mospanie, panna!... no, umarłyby do niéj wstał z grobu.
 — A nim co będzie, nie jeden żywy się jeszcze dla jéj oczów położy do mogiły.
 — Królowa! mospanie! — zawołał Kruk — bo to i kibić i twarz i rozum i gładkość i dowcipek.
 — No! i posażek nieszpetny téż — dorzucił gospodarz — ale dziewczyna trudna.
 — Jéj téż choć się królewicz należy! — w zapale dorzucił Kruk.
 Wtém dano do stołu, gospodarz wszedł, za nim przekąski; drzwi się otworzyły, zapach zdrowego barszczyku rozszedł się po pokoju: pani Wężowa rękę Krukowi podała. Obejrzano się dokoła.
 — Gdzie mój brat? — spytał Saczko.
 — Pojechał do domu, bo mu o pilnéj sprawie dano znać jeszcze przed przybyciem gościa — ozwała się, doskonale kłamiąc Klara.
 Wąż spojrzał jéj w oczy i ona mrugnęła i choć nie wiedział co to znaczy, zmilkł.
 Ale obejrzano się powtóre.
 — A pan Hińcza?