Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/200

 Nikt nie wiedział gdzie Hińcza; myślano, że się zabałamucił około stajni i zaraz powróci, tylko Kruk nastawił ucha i tknęło go to. Już miał serwetę założoną gdy się to stało, i zmartwił się niespokojny, czekając z łyżką w ręku, czy się Marek nie zjawi.
 Po chwili gospodarz poszedł go szukać.
 Kruk barszczu nie jadł, mimo pokuśliwego zapachu: blady był.
 Wszystkie talerze były próżne, gdy pan Wąż wrócił, trąc czuprynę.
 — A niechżeby takich gości — zawoła — co nie wiedzieć jakim obyczajem, nie powiedziawszy: Bóg zdarz! uciekają gdy barszcz na stole! Wszak to Marek Hińcza drapnął.
 — Co waćpan mówisz! — zawołał zrywając się Kruk. — Drapnął? dokąd? co? jak? Za pozwoleniem waćpaństwa dobrodziejstwa: nieskończenie przepraszam, ale między nim a mną gra o lepsze. On ucieka, a ja gonię; nie może być, żeby on mnie w pole wyprowadził. Jak pana Boga kocham! barszczu się zrzekam, sztuka mięsa opuszczę...
 — Flaki będą! — zawołała gospodyni.
 — A, flaki! — westchnął Kruk — ba, co mi po nich, kiedy ze złości moje własne się trzęsą! trze-