Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/217

 — Nie; taki waszmości się w głowie pomieszało... — odparł Łowczy — albo kpisz, albo niespełna masz rozumu.
 Kruk się uśmiechnął.
 — Wiesz co jabym zrobił na twojém miejscu? ożeniłbym się ze Starościną, i chłopcu, który pewnie marzy o sukcessyi, figębym pokazał.
 Łowczy ręce załamał.
 — Jeszcze ze Starościną! z tym szatanem wcielonym!
 — Ale, ba... wszystkie one na jeden model zrobione, tylko pomalowana każda inaczéj. Mamunia Ewa nieodrodne ma córki.
 Dano znać, że konie gotowe.
 — No! Kruk, nie bałamuć: jedziesz czy nie — spytał Łowczy — jesteś czy nie, przyjacielem?
 — Ale po co jedziemy?
 — Po syna marnotrawnego!
 — To przypomnijże sobie jegomość z Pisma: że syn marnotrawny, zjadłszy ostatnią świnię, którą powinien był paść, sam powrócił do domu i dla tego mu papa barana kazał zabić, że mu się wieprzowina sprzykrzyła.
 Łowczy wziął się za brzuch ze śmiechu, scena się zmieniła: uściskał Kruka.