Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/232

 I podał jéj pierścień mężowski, który Starościna przyjęła milcząc.
 — Nie gniewaj się waćpan! — rzekła — nie przeszkadzaj mi w niczém, a zobaczysz, że ja w zamian także odwdzięczyć się potrafię.
 I szepnęła mu na ucho:
 — Klarkę ci dam! zobaczysz!
 Marek nic nie odpowiedział, a Starościna zwróciła się do swojéj ofiary.
 Łowczy był rumiany od ciepła, wina i jadła; sapał okrutnie i nié miał wcale postaci do rozmiłowania, ale złagodniał był znacznie.
 — Panie Łowczy! ten kieliszek na naszą zgodę! — zawołała Kocowa — ja z waćpanem go wypiję.
 — Na jaką zgodę, kiedy zgody niéma?
 — Ale być musi.
 — Ciekawym.
 — Wiesz asindziéj jaką ja mu proponuję — odezwała się Starościna.
 — Ciekawym! — powtórzył Łowczy.
 — Żeń się asindziéj ze mną: zapisy zrobimy na przeżycie, i kwita!
 Staremu grabki z rąk wypadły, serweta założona pod brodę, wysunęła się: spojrzał wielkiemi oczyma obłąkanemi.