Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/234

 — Nie mogłam mu zabronić mi ofiarować... alemci go wówczas pierwszy raz w życiu widziała, a waćpan chyba nie widzisz, że on się ma do Klarci.
 — Ale i z tego nic nie będzie.
 — Któż to może wiedziéć?
 — To ja wiem.. chybaby ślub jego — dodał śmiejąc się — razem z moim z asindzką nastąpił.
 — Wszystko to przecie być może — szepnęła Starościna.
 Łowczy ruszył ramionami.
 Starościna przybierała postawę i minę coraz łagodniejszą.
 — No! no! zgoda?... panie Łowczy.
 — Niéma zgody, ale kompromisarskim sądem, aby jéjmości nie uchybić, a sobie nie kłamać, jako katolik prawowierny, który nikomu źle nie życzy, piję ten kielich za zdrowie asani dobrodziejki!
 Łowczy wstał i intonował z niemałém podziwieniem obecnych:
 — Starościnéj Witowskiéj zdrowie!
 Wszyscy się podnieśli.
 Kocowa nie chciała być w długu.
 — Bardzom wdzięczna za ten dowód atencyi pana Łowczego — odezwała się — a że jako niewiasta, wnosić zdrowia nie mam prawa, daję gospodarzowi plenipotencyą, ażeby mnie w tém zastąpić raczył.