Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/252

 Kruk wielce zręczny, dużo nakluczył, póki doszedł do tego, do czego chciał.
 — Zapomniałem — rzekł — jednéj nowiny ważnéj: wszakto Starościna z Witowa idzie za mąż.
 — Kocowa! hę? to nie może być!
 — Jakże nie! zaręczona!
 — Z kim, u dyabła?
 — Ze starym Łowczym Hińczą.
 — Pleciesz! oni się mało nie pozajadali.
 — A teraz małżeństwo procesowi koniec kładzie.
 Tu począł szeroko i długo wykładać Kruk jak do tego przyszło.
 Downar słuchał milczący. Napili się wódki raz i drugi.
 — A kiedyż wesele, nie wiecie?... — spytał w końcu.
 — Myślę, że rychło, bo stary niéma czasu do stracenia.
 — Hm! — zawołał Downar — czy ty wiész, że to na moje koło woda, i że ot tak, przypadkiem, oddałeś mi przyjacielską usługę, zawiadamiając o tém.
 Kruk udał, że nie wiedział o niczém.
 — Ja mam słowo Starościnéj! — zawołał Downar — byle noga wydobrzała, jadę i kładnę inhi-