Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/256

 — Chodź waćpan ze mną w ulicę, mamy do pomówienia! — odezwała się.
 — Służę pani! — odparł Downar — i słucham.
 — Coś to pan za enigmatyczny toast wzniósł u stołu?
 — Sądzę, że pani przynajmniéj zrozumieć go byłaś powinna; ja należę do tych ludzi, co o niczém nie zapominają i święcie dotrzymują słowa.
 — Nie rozumiem — cicho przemówiła pani Kocowa.
 — Jejmość dobrodziejka zrozumieć chyba nie chcesz. Proszę sobie przypomnieć, cośmy mówili ostatnim razem i jakie otrzymałem przyrzeczenie.
 — Ale to były żarty! waćpan byłeś tak natrętny! tak natrętny!
 — Mościa dobrodziejko! byłem zakochany, a że tego za żart nie brałem, dowodem, iżem się spokojnie oddalił. Teraz zaś!...
 — Cóż waćpan myślisz teraz?
 — Zobaczymy! — zawołał Downar, kręcąc wąsa. — O tém mogę tylko zapewnić panią, że jeżeli za mąż iść zechcesz, nie pójdziesz za nikogo, tylko za mnie.
 Starościna zżymnęła się gniewnie.
 — Mnie nikt zmusić nie może.
 — Tak, ale ja nikogo innego nie dopuszczę.