Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/257

 — Pan tego nie uczynisz!...
 — Na cienie mojéj matki klnę się, że to zrobię!
 Starościna, zagryzłszy wargi, chodziła poruszona.
 — Słuchaj, panie Downar! — rzekła — niéma rzeczy na świecie jedynéj, a my kobiécięta wszystkie, mniéj więcéj jesteśmy równe sobie. Waćpanu czy ta, czy druga, byle bogata... wszak ci to wszystko jedno.
 — Za pozwoleniem — przerwał Downar — wcale nie: nego, przeczę, protestuję.
 — Dajże mi asindziéj pokój! — gniewnie rzekła Kocowa — to fortele. Ja ci dam w mém miejscu inną osobę młodą i bogatą.
 Downar, który się tego wcale nie spodziewał, osłupiał i zmilkł. Jak tylko rzecz do namysłu wziął, już Kocowa zmiarkowała, że go może zachwiać i złamać.
 — Waćpan mi daj pokój, a ja waćpanu dam żonę.
 — Cóżto będzie? frymark jakiś? — spytał Downar — jeszcze o podobnym, jak żyw jestem nie słyszałem.
 — Zgódź się, bo mnie nie przekonasz: ja gdy zechcę ślub wezmę sekretnie.