Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/258

 — Męża jéjmości wyzwę i zabiję! — rzekł z zimną krwią Downar.
 — A daléj? — zapytała Starościna.
 Downar zamilkł.
 — Ja radzę: przyjmuj moję kapitulacyą i słowo...
 — Będzie takie jako pierwsze? — zapytał Downar.
 — Przecie śluby oba razem odbyć się mogą — dodała Starościna.
 — Gdzież ta panna, na którą się waćpani chcesz pohandlować? — zapytał.
 — Widziałeś ją u stołu.
 — Jakto? narzeczona pana Marka Hińczy?
 — Jaka, kto waćpanu powiedział? ani oświadczyn, ani narzeczenia nie było, a gdy ja zechcę...
 — Ależ pan Marek?
 — Gdy ja zechcę — powtórzyła Starościna.
 Downar dumał.
 — A! no! zobaczymy! niéma się o co spieszyć; ślub jutro jeszcze nie będzie: zobaczymy.
 — Ale ewentualnie akceptujesz pan układ?
 — Ani go przyjmuję, ani odrzucam: rzeczy zostają w zawieszeniu.
 — Wróćmy do kompanii — dodała wdowa weseléj.