Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/264

 — Nie pozostaje mi więc — uśmiechając się gorzko, ozwał Marek — tylko zabierać się i wynosić, aby nowéj jakiéj kombinacyi nie stawać na przeszkodzie. Nie prawdaż?
 Starościna była zmieszana.
 — Waćpan łatwo znajdziesz inną — dodała — po co masz sobie świat zawiązywać.
 Markowi krew trysnęła do twarzy.
 — Zapewne — rzekł — jeśli tak jest, pojadę w świat, ale wprzódy się z panną Klarą muszę rozmówić.
 — Ja już z nią mówiłam...
 — To mnie nie uwalnia...
 — Owszem, zupełnie.
 — Panna Klara mi odmawia?
 — Przez moje usta, stanowczo.
 — A jakżeby tak pięknym ustom nie wierzyć! — dodał Marek ironicznie — oneby przecie nigdy kłamać nie powinny.
 Pani Kocowa siadłszy, wachlowała się.
 — Każ-że waćpan przynieść kawy! — rzekła, zwracając rozmowę.
 — Zaraz — odezwał się Marek — każecie tu sobie państwo podać, co się wam podoba, bo ja po tych wszystkich bałamuctwach odstępuję Maczek