Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/284

tak przyjazném tu przyjęciu, waćpanu myśl przyszła starać się o wojewodziankę?
 — Mnie! ależ ja nieśmiałbym na nic podobnego się ważyć.
 — Dlaczego? dlaczego? — zawołał Labuś — gdybyś się tylko pannie podobać umiał.
 Marek się rozśmiał.
 — Ale to być téż nie może!
 — Wszystko być może — dodał ksiądz — miéć trzeba ambicyą i odwagę.
 — Na drugiéj mi nie zbywa — rozśmiał się chłopiec — ale pierwszéj całkiem braknie.
 Ksiądz się rozśmiał.
 — Ja prawdziwie dziwiłem się i wydziwić nie mogę. Pamiętam moje młode czasy, w świeckim stanie, gdybym jak wy codzień miał szczęście obcować z tak wykształconą osobą, głowębym stracił i jednego poranku padłbym na kolana.
 — A o południu odebrałbyś jegomość rozkaz opuszczenia rezydencyi.
 — Nie sądzę — rzekł ksiądz — nie sądzę. Kto to wié. Audaces fortuna juvat, często się śmiałkom udaje. A tu są okoliczności sprzyjające wielce: wiek, niezbyt dostępna dla ludzkiego oka piękność, no... i przyjazne usposobienie.