Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/288

Chętnie słuchałbym czytania może; sam, to już wolę myśléć na swój rachunek.
 Wojewodzianka się uśmiechnęła z téj naiwności i prostoty; ale, gdy się kogo kocha, cóż w nim może się nam nie podobać?
 Marek zdobył się natchniony sytuacyą na wcale niezłe tłómaczenie.
 — U nas, pani — rzekł — w ogóle czytało się nie wiele, tylko to co konieczne, a życiem nabywało tego, co gdzieindziéj książkami. Wszakże to, co przechodzi i kamienieje w książkę, musi wprzódy latać żywe po świecie.
 Wojewodzianka znalazła to wyrażenie nader trafném; spojrzała mu w oczy i postrzegła go dziwnie ożywionym. W istocie strach mu nadawał tę fizyognomię rozgorączkowaną.
 — I pan zacząłeś się téż, z tego com słyszała, uczyć więcéj z życia niż z książki?
 — Tak, pani — odezwał się Marek — ale jestem dotąd nieukiem wielkim.
 Uśmiechnęła się na to.
 — Ja sądzę, że się pan obgadujesz... umiesz już bardzo wiele, bo wierzysz w Opatrzność.
 — Nazwano mnie za to nieraz fatalistą.
 — I jesteś szczęśliwy, bo masz wiarę w gwiazdę swoję... to uspokaja...