Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/294

kał, tak tuptał, jakby koniecznie o czémś się chciał dowiedziéć.
 Chłopak był bardzo roztropny.
 — Proszę panicza! — odezwał się wreszcie — bo to tu we dworze od południa ludzie, licho wié, co plotą... latają jak poparzeni. Czy my już do Rogowa nie powrócimy?
 — Wątpię — rzekł Marek.
 — Ani do Maczek?
 — Pewno nie.
 — Jak Boga kocham! ludzie bo gadają, że się pan tu żeni... ale czy to może być?
 Marek się uśmiechnął, kręcąc wąsa:
 — A gdyby tak było?
 Wawrek jak stał nie rzekł już ani słowa, ręce załamał, głową pokiwał i powoli się pokłonił do kolan.
 — To już, proszę panicza, niechajby mi było wolno choć piechotą do Rogowa wrócić.
 — Cóż ci to tam tak pilno?
 — Mnie nie pilno, ale ja tu nie chcę zostać.
 Ruszył ramionami, podparł łokieć na ręku, zasłonił twarz i płakał.
 — Już się nasze dobre życie, paniczyku, skończyło! byliśmy swobodni jak ptaki... ej! ej! teraz nastaje niewola. Bo co to państwo takie, jeżeli nie