Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/297

wawszy się w Wężownie skarbniczkiem, parą kucykami do Maczek powracał.
 — Ja się do jegomości przysiądę? — rzekł Kruk.
 — To się przysiądź! — odparł Łowczy — nie będzie mi tak smutno: zagramy jeszcze w warcaby.
 Przyjechali tedy razem, ale całą drogę nie mówili nic, dla ludzi: Łowczy sapał, a zdawało mu się, że wzdychał; Kruk chrząkał, a był przekonany może, iż prowadzi rozmowę. Tak dostali się do Maczek, gdzie jeszcze butelczyna się znalazła.
 Łowczy wdział biały kitel ze sznurem i postawiono im warcaby.
 — No, co asindziéj mówisz na to wszystko! — zawołał Łowczy — mirabilia Dei! mosterdziejku! powiadam ci: odmłodniałem, orzeźwiałem... i zobaczysz, bylem z Karlsbadu powrócił, ze Starościnką mazura będę tańczył.
 — Aby nie z Kostusią! — mruknął Kruk.
 — Z jaką Kostusią? co ty pleciesz! jéj imię...
 — Ale ba... to nie o nią idzie: kto się w asindzieja wieku żeni, z młodą jeszcze kobietą, wiesz przecie, że sobie ćwieczki w trumnę wbija.
 — E, e, e! bałamuctwo! — zawołał Łowczy — będziesz mnie ty straszył!