Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/305

 — Ależ ja już milczę, ja już milczę, bo wiém, że waści nie skonwinkuję.
 — Dlatego sobie gadaj — rzekł Mikołaj.
 — Ze dwudziestu czerwieni!
 — Zawsze asindziéj tak źle trzymasz o Starościnie, hę?
 — Źle? nie! Ale to natura bałamutna; jéj trzeba męża, któryby ją trzymał, nie żeby ona go trzymała.
 — A ja?
 — Daj-że Łowczy pokój; kogo ty w życiu w ryzie trzymał? jesteś dobry jak baranie flaki.
 — Cicho, cicho! co to gadać...
 — Ja milczę.
 W kwadrans Hińcza zagadnął:
 — Słuchaj Kruk: a gdybym ja... no... przypuśćmy, zerwał; cóż dopiero ludzie powiedzą! Staremu się zachciało nie wiedzieć czego, zląkł się i drapnął.
 — Nie; ale prędzéj: staremu się w głowie pomieszało, ale pomiarkowawszy się, przyszedł do rozumu.
 Trzeciego dnia trafiło się, że Starościna była w lepszym jeszcze humorze niż zwyczajnie, opadło ją trzpiotostwo. Razem z Łowczym zaszli do bokówki w Maczkach, i podczas gdy Downar smalił