Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/310

 — Święci się co innego! — zawołał Kruk — alem ja dawno wiedział, że to inaczéj być nie może. Gdzie mąż stary, żona młoda: każe czepiec, słucha broda. Toć to przecie stare przysłowie, a przysłowia nigdy się nie mylą.
 — Ale ba... to ja mam pójść w niewolą i nie pisnąć — rzekł Łowczy — a po co jéj młodzi oficyaliści? Słyszałeś aspan, młodzi?
 — Nieczysta sprawa — dodał Kruk — tylko mnie dziwi, że ona tak już pewna swego, zawczasu waszmości prawa dyktuje.
 — Przyznam ci się, Krusiu, żem dzisiejszego dnia zgłupiał: co tu począć?
 — Mój dobrodzieju! — odparł przyjaciel — rzecz w świecie najprostsza: napisz do niéj list, że się na siłach nie czujesz.
 — Ale ja się czuję! — podchwycił Łowczy — byle trochem się podkurował.
 Zamilkli: Łowczy wzdychał.
 — Co ty na to? — spytał po namyśle.
 — Próżno bałamucić, chcesz żyć i być spokojnym, odeślij jéjmości pierścień; napisz list, każ konie zaprzęgać: jedź do Rogowa i kwita.
 — To mnie pozwie?
 — Z czego? za co?