Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/62

 Spojrzeli po sobie.
 — Asindziéj, bo roztyłeś się z téj pedogry, z tego siedzenia i zrobiłeś się mazgaj — zawołał Kruk. — No, to co? albo go trzymaj w domu i usmaż na konfiturę, albo kiedy wysyłasz, miejże męztwo.
 — Ale mi żal.
 — To płacz!
 — Asindziéj jesteś bez litości.
 — A waszmość, bez męzkości. Pomacajże się pod nos, że wąsy nosisz.
 Zamilkli.
 — Widzisz, widzisz, Kruku — litości wzywającym głosem, ozwał się Łowczy po chwili — ja cię miałem za przyjaciela, myślałem że mi dasz radę, pociechę, a ty, a ty....
 Kruk ino ramionami ruszył.
 — Chodzisz wkoło, a do środka trafić nie możesz — rzekł po chwili — tyś czego po mnie chciał: mów bez ogródki.
 Łowczy skinął na drzwi.
 — Wyjrzyj, czy tam kogo niéma?
 Kruk otworzył, popatrzył: żywéj duszy.
 — Za trzy dni Marek wyrusza — rzekł cicho — pierwsze kroki najtrudniejsze; ty lubisz się