Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/91

 — Jeszcze raz pytam, — rzekła — wieszże waszmość co wart ten soliter? Ja go nie mogę wziąć, póki nie przekonam się, iż wartość jego znałeś. To kamień pięknéj wody i bardzo okazały.
 — Przypuszczam, że może być wart choćby sto tysięcy — zawołał Marek — nie cofnę się pewnie.
 — Tyle nie — odezwała się Starościna — ale kto wié, do pięćset dukatów może.
 Spojrzała na chłopca: Marek ruszył ramionami.
 — Masz waćpan majątek? — spytała go.
 — Mam młodość i wiarę w siebie — rzekł upojony nieco chłopak, któremu dowcipu przybyło.
 — A więcéj?
 — Konia, siodło i tyle tylko, ile potrzeba aby się czegoś w świecie dobić, lub samemu być dobitym.
 — A dokądżeto waćpana Łowczy wyprawił?
 — W świat, pani Starościno dobrodziejko.
 Kobieta gryząc usta, uśmiechała się.
 — Dokądże jechać myślisz?
 — Dziś na noc do Abrama Krzywego, daléj, doprawdy nie wiem.
 — Przecież masz jakieś projekta, plany, nadzieje? — pytała wdowa.