Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/12

 — Był przecię czas, gdy wielbiłeś Izę?
 — Dopókim się nie przysiadł do niéj i nie rozmawiał z nią... przerwał Herman.
 — Więc w kimże to nowe zakochanie?
 — Mnie się zdawało, że ty powinieneś odgadnąć! Oszczędziłbyś mi upokarzającego wyznania, bo osoba... osoba...
 — Cóż? zamężna? z oburzeniem zapytał Sylwan.
 — A! nie! nie! niecierpliwie rzekł Herman, uderzając ręką o krawędź łóżka — jakżebyś ty nic nie zgadł!
 — Ja bo nie mam daru zgadywania — uśmiechając się począł Sylwan — a najmniéj mógłbym się domyślać przedmiotu miłości takiego zapalczywego młodziana jak ty, który co kilka dni innemn obrazowi się kłania.
 — Niestety — co teraz to podobno miłość na seryo!
 — A! na seryo — słucham więc i bardzom ciekawy...
 — Byłeś w Teatrze? widziałeś Violę w rolach naiwnych dziewczątek?
 Sylwan zmieszał się jakoś i zarumienił, lecz niepostrzeżenie dla brata; skinął głową nie chcąc się może zdradzić głosem, i mruknął:
 — Tak — tak.
 — Gdym ją po raz pierwszy zobaczył, podobała mi się, no — ale tak jak ładne dziewczę, młodziuchne a świeże podobać się może. Zapaliłem się do twarzyczki, buziaka i oczek. Po sztuczce, w któréj grała