Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/132

 — Daję słowo, że z tego nie zrobię żadnéj historyi — ale wiedziéć muszę...
 Oleś przysunął się z krzesłem ku niéj, dla większego upewnienia się, iż mu dotrzyma słowa chwycił jéj rękę... Był pod jéj władzą... nie panował nad sobą.
 — Pani — odezwał się z cicha — pani! o najśliczniejsza pani!
 Mimowolnie uśmiech przeleciał po usteczkach różowych wdowy.
 — Pani — tę głupią plotkę przyniosła starościnéj prezesowa...
 — A panu? panu kto?
 — Ten poczciwy ale trzpiotowaty Dołęga... ale pani mnie nie zgubi... ja dla pani gotów jestem na największe ofiary... pani nie miałaś i mieć nie będziesz przyjaciela nademnie...
 Lelia spojrzała mu w oczy bystro.
 — Panie Aleksandrze — rzekła — nie czyń mi téj krzywdy byś sądził, że ja czułości jego przyjmować mogę nie przekonawszy się, że są czemś więcéj jak komplementem...
 — Jakto? komplementem? podchwycił Oleś rozgorzały już i nieprzytomny... czyż pani nie domyśliłaś się uczuć mych dla siebie?
 — Tłómacz się pan jaśniéj? jakie to są uczucia?
 — Uczucia szacunku... przyjaźni najczulszéj — admiracyi — a! pani!
 Pan Aleksander w chwili gdy już, już miał strasz-