Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/144

rzyła ją sądząc, że list odemnie, pokazuje się bowiem, że mamy pisma zupełnie podobne...
 — A twoje pismo zna, rzekł szydersko Hermau.
 — Doskonale, bom jéj przepisywał role.
 — A! dobry wykręt? Jakże znalazła moją kompozycyę...
 — Wiesz, co powiedziała o niéj, że jéj się zdajesz tak nieszczęśliwym jak ona, lub lepszym od niéj komedyantem!...
 Pokiwał głową Herman.
 — Ty się w niéj kochasz i ona cię kocha?! przyznaj się.
 — Wierzysz słowu mojemu?
 — Wierzę.
 — Daję ci słowo, że się w niéj nie kocham.
 — Cóż cię do niéj wiąże?
 — Jéj nędza, choroba i nieszczęście.
 — Dla czegóż niechcesz dopuścić, aby ją kto inny ratował?
 — Ja? niechcę dopuścić! zawołał Sylwan, ja się do niczego nie mieszam; lecz gdzie idzie o ciebie będę na przeszkodzie bałamuctwu, którego sam byś potém żałował. Mężczyźni zwykle umizgi do kobiet, zwłaszcza z innéj sfery towarzyskiéj, posunięte, aż do ostatniego kresu, nieuważają za nic zdrożnego, jest to przecież nikczemném dla zabawy poświęcać cześć, spokój, sławę biednéj dziewczyny.
 — A któż ci powiedział, przerwał Herman, że jabym to chciał poświęcać dla rozrywki? Ja jestem