Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/148

 Herman, który dotąd leżał wyciągnięty na łóżku — zerwał się.
 — I byłaby doskonała rozrywka! rodzaj komedyjki towarzyskiéj, zawołał — wiesz, że masz pomysły mistrzowskie. Niech cię za to uściskam... Ale musisz mi się przyznać...
 Sylwan wstrząsnął się. — Niemam się do czego przyznawać, rzekł, powinieneś się domyśleć wszystkiego.
 — A nie lękasz się bym ci ją odkochał? spytał śmiejąc się Herman.
 — Znać że nie...
 — Ręka więc, wyciągając dłoń żywo począł młody hrabia — staję na czele pretendentów i resztę oganiać ci będę... ale uprzedźże pannę Hannę, żeby mnie zbytecznie nie traktowała z góry...
 Rzucił się ściskać Sylwana i począł zaraz dzwonić na Staszka, który wpadł jak oparzony...
 — Pan dzwonił?
 — Tak jest, fryzjer, co prędzéj, odzienie, biegaj... wychodzę...
 — Ale pan chory!
 — Co ci do tego! suknie podawaj!
 Sylwan stał zdumiony patrząc.
 — Wyzdrowiałeś?
 — Zupełnie, natychmiast jadę z wizytami, ale wprzódy mamie się opowiedziéć muszę. Za poddanie doskonałéj myśli, Bóg zapłać! Przedziwna myśl, cudowna! wyborna!