Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/150

kich za sobą! staraj się tylko pannę pozyskać, bądź poważnym!...
 — Jak zechcę — zobaczy mama, potrafię...
 — Przekonaną jestem, że potrafisz co zechcesz — ale chciéjże — proszę cię...
 — Jeden warunek, mamo, niech mi nie przeszkadzają... to zależy od mamy... proszę tylko szepnąć. Nie miłoby mi było miéć za rywala takiego naprzykład Lubicza...
 Matka spojrzała nań wielkiemi oczyma.
 — Jakto za rywala? któż ci to mógł powiedzieć?
 — Wiem, że ten projekt roztrząsano... odezwał się Herman...
 — Ale to być nie może! nie może! powtórzyła energicznie, rumieniąc się hrabina... powiedzianoby mi przecież o tém...
 Spuściła oczy nieco zmieszana.
 — Ale cóż masz przeciw temu miłemu Lubiczowi? spytała po chwili.
 — Intrygant mamciu rzekł Herman, goły a niechce mu się pracować, tylko cudze półmiski lizać i łatwym sposobem zyskać sobie pozycyę... Pochlebia wszystkim, a z religii zrobił sobie narzędzie do fortuny...
 — Jak bo ty wszystko widzisz czarno! cicho rzekła matka... ja tego człowieka znam z najlepszéj strony. Ubogi to prawda, ale z bardzo dobréj fa-