Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/245

otwartych... i próbować szczęścia... bez towarzysza.. Poszedł więc wprost do mieszkania Violi.
 Niespodziewano się go tam wcale. Cerber siedział przy drzwiach, Herman zobaczywszy go, minę ułożył niewinną, spokojną, obojętną.
 — Dzień dobry panu Pawłowi.
 — Do nóg upadam pana grafa.
 — Jest mój brat Sylwan?
 — A — nie ma... o téj porze?...
 — Jakto? miał być niezawodnie. — Herman spojrzał na zegarek.
 — Miał być? powtórzył Szerszeń głową trzęsąc. Miał być? mości dobrodzieju.
 — Miał być, panie artysto — dodał Herman, jestem pewien, że nadejdzie... Gdybym tu mógł na niego poczekać...
 — Tu? spytał Szerszeń.
 — Spytajcie się panienki, ręczę, że pozwoli... będzie grzeczniejsza od was, rzekł hrabia.
 Viola słuchała podedrzwiami, zdawało się jéj śmieszném, tak się obawiać młodego i przyzwoitego człowieka. Uchyliła nieco drzwi i odezwała się:
 — Chce pan się tu doczekać pana Sylwana? bardzo proszę... ale czyż być obiecał?
 — Niezawodnie! skłamał wchodząc Herman i oczyma pożerając Violę, któréj smutny wdzięk zdawała się słabość i wymizerowanie powiększać. Była to chorobliwa piękność, w któréj się czasem zdrowie kocha — dla praw kontrastu. Czarne jéj