Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/251

do drogi... Lelia smutna i blada siedziała na kanapce. Zbierano papiery, wiązano książki... chłopiec zwijał się po pokojach.
 — Co to jest? zawołał wchodząc Herman.
 — Jeszcze nic — ale chcę być gotowym do drogi — rzekł Sylwan, i módz wyjechać gdy mi znak będzie dany, że mają wypędzić.
 — Niech-no pani Sylwanowi doda otuchy — rzekł Herman witając się z Lelią. Nadto widzi czarno świat cały.
 — Czarny on jest, wyszepnęła Lelia.
 — Nie... Dla kliki czarnéj a brudnéj, która nam go chwilowo zasłania? o! nie! Sylwan... od czasu jak panna Hanna się rozkaprysiła...
 Lelia spojrzała na niego złośliwie.
 — A pan nie przyczyniłeś się do tego jéj rozkapryszenia? spytała cicho.
 — Ja? — bardzo wątpię — odparł Herman; ale za to pani ręczyć mogę, że ja się panny Hanny boję...
 — I nic więcéj? spytała Lelia.
 — Myślisz pani żem się zajął! rozśmiał się Herman... A zaciekawiłem się... ale — zakochać? Jabym się z nią na śmierć zanudził... Idealna jest, ale postawiwszy ją na postumencie, okadziwszy go i pokłoniwszy się, trzeba gdzieindziéj szukać życia i serca.
 — Chociaż Hanna zadała mi cios bardzo bolesny, odparła wdowa wstając, ale powiem żeś pan