Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/262

bezpieczną niewiastę, a miała przekonanie to, że się nieochybnie ożeni. Tém jedném gryzła się jeszcze czasami.
 Gdy w poobiedniéj godzinie odmawiała właśnie wieczorne nabożeństwo — wsunął się, nie o swojéj porze... Oleś — pokornie, cicho a różowy i poobiedni (co starościna poznawała zawsze). Domyśliła się, iż z czémś niezwykłém przychodzi, najpewniéj z interesem... do woreczka...
 Oleś ręce zacierał, był to znak dobrego humoru...
 — No cóż tam u ciebie słychać? zapytała zakładając książkę...
 — Tak, szczególniejszego nic... na herbatę musiałem prosić kilka osób — nie wiem czy mama im będzie rada, a mnie bury nie da.
 — No! no! a kogóż?
 — Lelię...
 — Ech! znowu Lelię... jużem myślała, że sobie pojechała.
 — Ale nie mamy powodu zrywać... i toć przecie dawne stosunki... a z Lelią musiałem i Sylwana prosić.
 — Otóż masz! odezwała się starościna — otóż masz! po co? Hanna już to sobie była wyperswadowała, sam go znowu do domu wprowadzasz!
 — Cóż, że raz przyjdzie? po co sobie mam robić nieprzyjaciół!
 Starościna westchnęła.