Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/263

 — Zdaje mi się, o ile mogłam uważać, że i Hanna mu nie będzie nawet rada. Kogóż więcéj?
 — Dołęga, może jeszcze osób parę — a! Herman.
 — No — to przynajmniéj dobrze — Hermana lubię i Hannie od niejakiego czasu jest dosyć miły.
 Oleś ucałował rękę staruszki.
 — Ale po cóż też Sylwan? dodała wzdychając... Wiecie co to o nim mówią... wszyscy ludzie poważni utrzymują, że to jest niebezpiecznych zasad człowiek.
 Na to zamilkł pan Aleksander.
 — Trudnoż go było pominąć zapraszając Lelię.
 — Hm! Lelia dobra osoba, i ty masz do niéj słabość — już coś była z razu znikła, teraz znowuście się zbliżyli.
 — Mama ją dawniéj dosyć lubiła...
 — Ale ja ją i teraz lubię... tylko — tylko, ten brat... i... ale już dajmy temu pokój... jeśli proszeni.
 Oleś spojrzał na staruszkę... i nie przeciągał rozmowy... Hanna też nadeszła na ostatuie wyrazy... a że trzeba było herbatę i przyjęcie przygotować, staruszka oznajmiła jéj o gościach.
 Obróciła się do ojca.
 — Któż będzie? spytała.
 — Lelia, Sylwan, Herman... Dołęga... rzekł prędko Oleś. Hanna się zarumieniła.
 — Jakto? Sylwan i Herman...
 — Tak! tak! odparł ojciec.
 Ruszyła ramionami... Babka popatrzyła na nią: