Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/267

zręcznie, Hanna zdawała się na to czekać tylko i natychmiast odezwała się do Sylwana:
 — Czy mi pan moją porywczość a może niesprawiedliwość przebaczyłeś?
 — O! najzupełniéj — kłaniając się odparł Sylwan...
 — I nie gniewasz się pan na mnie?
 — Mógłżebym...?
 — Zatém... zapomnij proszę co zaszło...
 — Nie mówmy o tém panno Hanno, począł Sylwan, usiłując utrzymać ton chłodny. Ja powinienem wdzięczen być pani i jestem wdzięczen. Młody, mogłem śmieléj patrzéć w przyszłość, łudzić się — nie rachować odległości jakie dzielą ludzi... mogłem się mylić, myliłem... pani mnie zwróciłaś na drogę rozwagi... zastanowienia... i zawsze wdzięczen jéj za to będę.
 Zarumieniła się Hanna, nie mogąc zrazu odpowiedzieć.
 — Herman, który pana kocha i szanuje... przekonał mnie, że obwiniłam go niesłusznie... zazdrość moja była śmieszna...
 Sylwan znowu zamilczał.
 — Więc jesteśmy jak byliśmy znowu starymi, dawnymi przyjaciółmi?...
 — Tak, panno Hanno, rzekł Sylwan z westchnieniem: ja będę całe życie cichym jéj wielbicielem... lecz dalekim i milczącym... Tuśmy się dopiero wszedłszy w świat żywy mogli przekonać jak nas