Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/271

 — Ja jestem czém byłem — rzekł wzruszony Sylwan — a panna Hanna, dzięki Bogu, jest moją dawną, odzyskaną polską dziewicą... nie zaś fanatyczną i namiętną sekciarką.
 — Mogłeś mnie pan o to posądzić?
 — Otoczona pani jesteś siecią téj propagandy, co restauruje katolicyzm słowem a rzeczą go obala... sądziłem, żeś się dała pięknym ich słowom uwieść.
 — Nie — milczałam, bo walka słów jest mi wstrętna, ale w duszy zostałam z moją wiarą dziecinną... nie należymy więc do dwóch obozów i razem przecię iść możemy.
 — Ale — zawołała nagle stając — niech się to raz skończy! niech wszelkie niepewności ustaną... Proszę pana abyś się jutro starościnie i ojcu oświadczył.
 Sylwan osłupiał...
 — Pozwalasz pani?
 — Każę!
 — A jeśli... mnie odrzucą...
 — Ja wam rękę moją daję, idziemy razem... odpowiedziała Hanna — nie mogą bez méj woli mną rozporządzać, a ja mam odwagę w obec całego świata powiedzieć: — jestem twoją.
 Rozpromieniony Sylwan całował podaną mu rękę, a Herman poglądał na to z daleka, gdy starościna, która także z pod okularów w tę stronę zwrócone miała oczy, przywołała Hannę.